Strzępiak ceglasty (Inocybe erubescens A. Blytt.)

Ten silnie trujący gatunek można spotkać na terenie olsztyńskich parków.

Synonim: Inocybe patouilardii Bers

POZYCJA SYSTEMATYCZNA (*):
Typ: grzyby podstawkowe (Basidiomycota)
Klasa: podstawczaki (Basidiomycetes)
Rząd: pieczarkowce (Agaricales)

OPIS
Owocnik kapeluszowy. Kapelusz od 3 do 8 (12) cm średnicy; za młodu białawy, później ochrowożółty z odcieniem ceglastym, szczególnie w miejscach pęknięć; młody stożkowaty, na starość nieco spłaszczony z garbkiem; powierzchnia kapelusza silnie włóknisto spękana. Młode blaszki białawe, później do oliwkowobrązowych, gęste, uszkodzone czerwienieją. Trzon długi, prosty, lekko rozszerzony u podstawy, włóknisty, z wiekiem ceglastoróżowiejący. Miąższ biały, po przekrojeniu czerwienieje. Zapach za młodu owocowy, później przypominający zapach spermy.

WYSTĘPOWANIE: (V-) VI-VII (-IX); lasy liściaste, parki i ogrody; gleby wapienne; pod bukami, dębami i lipami
W Olsztynie gatunek notowany m.in. w parku Podzamcze i w Kortowie.

WARTOŚĆ UŻYTKOWA: silnie trujący, czasem śmiertelnie
Zawiera dość dużo muskaryny (0,04% świeżej masy owocnika). Spożycie 10-20 g surowego owocnika może spowodować poważne zatrucie. U dzieci może być to już dawka śmiertelna. Objawy zatrucia występują po 30 min. od spożycia. Objawy to: obfite pocenie się, ślinotok, łzawienie; zaburzenia widzenia barw; nudności, wymioty, bóle brzucha, bóle i zawroty głowy, spadek ciśnienia tętniczego. Konieczna jest hospitalizacja.

WARTO WIEDZIEĆ:
Gatunek mikoryzowy, wchodzi w mikoryzę z drzewami liściastymi, głównie bukiem, lipą i dębem.

Bibliografia



Autor opisu: Grzegorz Fiedorowicz